Vorige week kreeg ik een telefoontje van een vriendin die voor haar studie vorig jaar in Scheveningen is gaan wonen. Toen ik haar sprak vertelde ze dat ze weer bij haar ouders ging wonen omdat haar studie toch wat minder goed uitpakte dan verwacht. We besloten samen wat te gaan drinken en belandden in een heel gezellig kroegje waar we allebei normaal nooit zouden komen… Het was weer gezellig als vanouds!
Maar na de zesde keer bedacht ik me hoe dat bij mij ging toen ik na een jaar studeren weer in Nederland kwam wonen. Palo Alto noemde ik steeds mijn “Hometown” en naar mijn idee zaten al mijn “echte” vrienden nog in Californië. Het huis waar ik weer met mijn ouders ging wonen voelde na een jaar niet meer als mijn thuis en mijn vrienden voelden niet meer als mijn vrienden van een jaar geleden.
Ik heb er in de weken, maanden na mijn terugkomst veel over nagedacht waar ik me nu echt thuis voel en waar ik nou echt wil wonen? Wonen in het vertrouwde Nederland? Of wonen in het harde Amerika waar ik voor elke vriendschap moest vechten, maar daardoor wel stukken intenser was? Ik kan de vraag nog steeds niet beantwoorden.
Na weer een jaar wonen in Nederland, voel ik wel dat ik steeds dichterbij bij het antwoord kom. Je manier van wonen is maar zo’n ontzettend klein onderdeel van je ergens thuis voelen. Ze zeggen toch weleens “there’s no place like the neighbourhood?’ Wonen op een fijne plek, met vriendelijke mensen en in een heerlijk huis… Dat is voor mij wonen op z’n best!
Kortom; mijn vriendin voelt zich nog thuis in Scheveningen, maar dit zal na een paar leuke avondjes stappen, het restylen van haar oude slaapkamer en het uitzoeken van een nieuwe “gooische” outfit vast wel weer over gaan. Wonen is zien, je ergens thuis voelen is beleven.