Na een aantal verschillende interieur stylen te hebben gehad is mijn grote liefde voor wit nooit weggeweest. Ik had alleen de toch best lastige taak om mijn partner er van te overtuigen dat het alles behalve klinisch is, als je het op een juiste manier gebruikt. Dit heeft echt wel even geduurd! Toen ik hem een jaar of tien geleden leerde kennen was mijn eigen huisje zo goed als helemaal wit. Witte muren, witte vloer, witte bank, witte stoelen. Zelfs mijn kat was wit. Hij vond het helemaal niks! Eenmaal bij hem intrekkend kreeg ik dan ook met geen mogelijkheid een witte vloer en muren.
’kom op zeg, het is geen ziekenhuis’ ik hoor het hem nog roepen.
Als een klein verwend kind die haar zin niet krijgt drukte ik door dat het dan maar zwart moest zijn. Zwart! Hoe verzin ik het. Omdat en een zwarte vloer en koloniale meubels die er al waren een niet al te verassend depressief gevoel gaf, heb ik hem kunnen overtuigen dat ik zijn meubels een authentieke wit uiterlijk kon geven en dit zoveel mooier zou staan op onze ‘nieuwe’ zwarte vloer. Het ‘witte’ bloed kroop toch waar het niet gaan kon. Dagen heb ik geschuurd, geverfd, geschuurd en het resultaat was echt te gek! Dit smaakt naar meer! Gaandeweg liet ik hem zien dat wit niet altijd klinisch hoeft te zijn. Het is maar net waarmee je het combineert en als je verschillende tinten wit gebruikt, je toch een heel speels effect krijgt.
Je voelt hem al…
Mondjesmaat verkocht ik ‘zijn’ interieur en tikte ik spullen op de kop die ik wit verfde of in zijn oude staat liet. Verassend genoeg werd hij steeds enthousiaster en ik ook! Vrienden die langs kwamen vroegen zich regelmatig af wat het allemaal in hemelsnaam zou moeten gaan worden. Dan was er weer iets weg, dan stond er weer iets anders, wat een week later weer wit gemaakt was of zodanig oud gemaakt werd dat ze er uiteindelijk niks meer van snapte. Elke keer als ze langs kwamen, kwamen ze weer in een ander huis.
“Die blijft maar aan de gang. Als het maar oud, versleten, dood of wit is. Wat moet je er allemaal mee” Aldus mijn lieve vrienden.
De zwarte vloer werd steeds meer een dingetje en een witte vloer werd steeds vaker benoemd. Eenmaal bezig met de wanden structuurvrij maken met een stuclaagje en bewerken met authentieke 'witte' kalkverf of een industrieel wit behangetje, duurde het niet lang meer. Mijn harde werk, styling, zoektocht en geduld werd beloond. Een witte vloer is een feit. En mijn lieve partner (maar ook mijn schattige vrienden) geven het toe: het duurt effe, maar dan hebbie ook wat! Niets niet klinisch, gewoon een toegevoegde waarde.
En zo is het maar net!
Tot volgende week!