Het eind van 2014 is in zicht, met als ‘klap op de vuurpijl’: de drukke decembermaand. Dit is de periode van VEEL: veel eten, veel drinken, veel geld uitgeven, veel onregelmatigheid en heel veel cadeaus. De maand dat mijn kinderen druk zijn, heel druk, en druk worden gemaakt door alle volwassen hectiek. We halen het onderste uit de kast, want onze kinderen worden gelukkig van snoepgoed, chocola en Bart Smit magazines.
Al jaren vliegt de decembermaand om. De agenda’s staan volgepland met personeelsuitjes, borrels, dinertjes en veel sociale verplichtingen. Het komt onze neus uit en ieder jaar zeggen we weer dat we het volgend jaar anders gaan doen. Dat beloven we elkaar. Dit jaar houd ik me aan mijn woord. In ieder geval voor een deel.
De grootste zorg in december was voor mij het project kerstkaarten. Krijg ik de kerstkaarten wel op tijd in de bus? Ieder jaar blijft het weer spannend. Soms lukte het me net, soms net niet. Maar altijd was ik even fanatiek. Mijn hele omgeving moest daarvoor wijken. ’s Avonds schreef ik tientallen kaarten weg, totdat ik klaar was met de zeventig of tachtig exemplaren. Dan volgden de enveloppen. Stress, stress, stress. Dit moet anders. Dit kan anders. Vanaf nu ga ik het anders aanpakken.
Twee belangrijke ingrediënten voor het kerstkaartenverhaal zijn: tijd en geld. Het kost aardig wat geld om tachtig kerstkaarten mét postzegels te kopen, zeker als je ook nog eens van een leuke foto een kerstkaart wilt laten maken. Mijn grootste zorg was echter de factor ‘tijd’. Kostbare tijd, welke ik graag doorbreng met mijn gezin, al kleurend, zingend of voorlezend. Of met mijn vrienden en familie, zodat ik de echte warme decembermaand kan voelen en kan vertalen naar termen als ‘liefde’ en ‘geluk’. Goed, geen kerstkaarten dus dit jaar. Maar wat dan wel?
De factor ‘geld’ kan ik eenvoudig opvullen: ik schenk het uitgespaarde geld aan een goed doel. Dat is tegenwoordig erg eenvoudig. Je drukt op een knop of gooit het in een collectebus en ‘klaar is Kees’. De factor ‘tijd’ wordt lastiger. Vooral omdat tijd zich al snel opvult met onbewuste zaken. Zo zou ik, nu ik tijd bespaar, eenvoudiger naar een televisieserie kunnen kijken, foldertjes kunnen lezen of op mijn smartphone wat extra woordjes op Wordfeud kunnen leggen. Ik kan me ook prima vermaken op Facebook, lekker doelloos andermans statusupdates ‘liken’. Maar nee, ik wil de tijd bewust invullen, met iets moois, iets warms, iets wat bij de decembermaand en het kerstgevoel past.
Ik heb het gevonden. De tijd die ik uitspaar geef ik in eerste instantie aan mijn kinderen. Wij gaan samen kerststukjes maken. Creatief bezig zijn en ondertussen mooie kerstliedjes instuderen. Ik zal ze ook uitleggen wat we met de kerststukjes gaan doen, en waarom we dat gaan doen. De kerststukjes zullen wij samen naar een verzorgingstehuis brengen. Een thuis, waar oudere mensen extra verzorging krijgen, omdat zij niet meer alleen kunnen wonen. Deze mensen hebben, naast hulp in de huishouding en bij het wassen, ook aandacht nodig. Aandacht die zij niet allemaal meer krijgen. Soms is er geen familie meer over, of woont de familie te ver weg. Soms zijn al hun vrienden overleden. Soms hebben mensen ‘gewoon’ geen tijd voor hun oudere medemens.
Wij brengen hen dit jaar een stukje warmte. Een lichtje in de duisternis. Zullen ze hier blij mee zijn? We wachten af. Eerst maar eens mijn belofte waarmaken. Aan mijn kinderen zal het in ieder geval niet liggen. Zij hebben de tijd, nu mama nog...
Marjolein van der Linden