De laatste maanden is mijn liefde voor de (non)kleur wit steeds groter geworden. Wit en hout - ik vind het een van de mooiste combinaties die ik kan bedenken. De rust, de sereniteit, het licht… Groot was de verwarring dan ook toen ik vorige week prompt een grijsblauw kussen afrekende in de stad. Ik kon ‘m niet laten liggen - hij moést mee.
Eerlijk is eerlijk: ik heb een haat-liefdeverhouding met kleur. Ik geniet van kleur als ik op straat ben, mijn nagels lak of een bos bloemen voor een ander koop - maar kleur in mijn huis? Nee. Ja, op subtiele wijze. Dat wil zeggen: een andere houttint, geen zwart maar donkergrijs of zo’n lichte kleur grijs dat het bijna naar wit neigt. Ik word onrustig van (veel) kleur. Toch kocht ik dat kussen, in die blauwgrijze tint. Ik zou ‘m op de bank leggen en idealiter zou de tint exact matchen met de ixxi die boven de bank hangt. Het klopte. Wat vond ik dit mooi! Voor ik doorging met mijn experiment besloot ik een nacht over mijn kleurrijke escapades te slapen, maar gelukkig was ik ook de dag erna nog steeds enthousiast. Dat smaakte naar meer!
Nog meer blauw
Toen ik de balans opmaakte, ontdekte ik veel meer blauwe items in huis dan ik dacht. Stiekem was ik al een paar maanden bezig met het toevoegen van wat meer kleur, zonder dat ik me daar bewust van was. De aankoop van een dubbelzijdig plaid (grijsblauw/wit) is daar een mooi voorbeeld van, net zoals de mokjes op mijn keukenplank en natuurfoto van Olivier Morisse. Goudkleurige accessoires doen het ook erg goed bij deze combi, dus ik weet wat me de komende tijd te doen staat.
Bovenstaande is het grote voordeel van een rustige basis creeëren in huis: je kunt er alle kanten mee op. En ben je het zat - wat bij mij ongetwijfeld binnen afzienbare tijd gaat gebeuren - dan blijft wisselen kinderspel. De mogelijkheden zijn ongekend. Hou ik van!