Bange tijden binnen en buiten

Ik geef het toe, ik ben een bange poeperd. Al ben ik zesduizend keer groter, sterker, sneller, alles... toch ga ik in de verstijf-stand zodra ik er eentje zie.

Ik grijp de stofzuiger (sorry dierenvrienden) en maak er korte metten mee. Vervolgens laat ik de stofzuiger zeker drie minuten aanstaan, zodat ik zeker weet dat er geen leven meer in zit en gooi het ding dan met een ferme zwaai op de veranda. Voor muizen geen angst, die pak ik rustig op. Vissen van de haak halen durf ik, kikkers worden al jaren door de jongens met liefde uit vijver en tuin gevist, opgetild en mij onder de neus gedrukt. ‘kijk mama een heule grote’. Waar héb je het dan over, hoor ik jullie denken. Het woord uitspreken, laat staan opschrijven geeft al kippenvel… Het gaat om spinnen!

Sinds we terug zijn van vakantie zijn ze er weer in grote getale, de herfstspinnen. Ze spannen complotconstructies vanaf de bomen naar de grassen in de voortuin over het pad bij de voordeur, waar ik dus elke dag langs moet voor het uitlaten van de hond óf tussen beukenhaag en mijn auto. Waarom? Ik heb al drie zespotigen op een haar na in de mond gehad doordat ik in hun web liep! Dus loop ik sindsdien wild met de armen maaiend door de voortuin s’morgens. Zeker weten dat voorbijgangers denken dat ik niet goed snik ben. Al sinds ik me herinner gilde ik alles bij elkaar voor zo’n klein beestje. En dan echt niet voor de mini's , want die pak ik dan wel met een papiertje, maar, zoals ze hier thuis heten, de grote bafferds.

Spin+beukenhaag+voortuin=eng

Wederhelft is er ook niet verliefd op, maar vangt ze heldhaftig en zet ze buiten of spoelt ze door het toilet. Tot die ene keer dat we met onze oudste, toen baby van een maand oud thuis s’avonds lekker met z’n drieën in bed zaten. Er was net een nieuwe dakkapel in de slaapkamer gemaakt, de knieschotten waren ook meteen weggehaald om het ruim te laten lijken en kan je het erachter niet vol rommel proppen. Alleen het antraciet effen tapijt moest nog vervangen worden door een nieuwe houten vloer. We hoorden ineens steeds wat geritsel en plots wandelde er echt een jóekel van een zwarte spin op nog geen 30 centimeter afstand. Paniek in de tent!! Optie stofzuiger van beneden halen viel natuurlijk af, optie weggaan ook niet want, ‘waar blijft ‘ie dan’?`Nog een engere gedachte. Grootste kans leek man om met een schoen het beest buiten westen te slaan. ‘ geloof me, dan is ie in één keer dood’. Terwijl ik hem toegilde dat dat eng was, want stel dat ‘ie miste, riep hij: ‘ heb jij een betere oplossing?! Nee dus en zo geschiedde. Wat denk je? Mis! Het beest rende de hoek in vlak naast het bed, een boxspring, onder de donkere schuine kant. Zat ie er nu naast of al onder? Voor de niet boxspring-bezitters, daar kan qua hoogte alleen een hand tussen bed en vloer en er zitten minstens 10 poten onder. Dat dus en de zwarte vloerbedekking maakten de ellende compleet! Blijkbaar had de knaster toch een tikkie gehad, want na schijnen met de bedlamp, het was 2006, zonder zaklamp op de Nokia, zagen we de engerd zitten en na een tweede nu wel goed gemikte tik was het kreng morsdood.

Je begrijpt dat we sindsdien veilig witgelakte vloeren hebben, dat leeft een stuk rustiger. Staat ook mooi hoewel tapijt wel erg lekker aan de voeten voelde. Ach, kan je nog eens vloerkleden shoppen , qua styling wel een stuk veelzijdiger!

Al jaren Brothers-in-crime als het om dieren vangen gaat! Van torren tot vissen in de vijver thuis,dat mocht overigens niet en het is geen halve vis, door het gespartel lijkt het zo.

Het enige zwarte wat welkom is : woonaccenten!